Zaterdag 9 juli: Eindelijk vertrekken we

Het gaat door, eindelijk ! Na 2 maal uitstellen lijkt of onze derde poging om een rondreis in West Canada te doen, te lukken. Het was tot op het laatste moment nog kantje boordje, corona krijgen vluchten geannuleerd etc.  En wat nog. Maar uiteindelijk gaat alles door. Althans, we gaan vertrekken en zien wel welke avonturen we op ons pad tegenkomen. Gezien niets meer zeker is hebben we het inpakken van de valiezen tot het laatste moment gelaten. Man wat duurt dat lang, ook het voorbereiden van alle documenten, vaccinatie certificaten, pre check, hier en pre-check daar, nam heel wat tijd in beslag. Gelukkig waren pre-testen niet meer nodig want op dit moment lopen de besmettingen weer uit de hand. Over de laatste tien  maanden heel veel gelezen, de route gepland, meerdere keren aangepast, op het laatste moment Seattle eruit gelaten, daar wilden we de Boeing fabriek bezoeken maar dat kon niet mee. Dus deze reis is helemaal in teken van Canada. Ons vertrek stond gepland op zondag 10 juli, maar het nieuws over vele annulaties en chaos op luchthavens doet me de eerste vlucht veranderen:  we hadden slechts 1 uur transfertijd in Frankfurt op zondag 10 juli en er zou niets mis mogen gaan om te kunnen vertrekken. Paranoia als ik ben, herboek ik onze eerste vlucht en gaan we nu een dag naar Frankfurt. Zo begint onze roadtrip met een uitstap naar Frankfurt. 

Om 4 uur vertrekken we naar Zaventem, weinig verkeer maar op de luchthaven is het druk. We komen vlotjes door security. Och ja, ook dit nog: op het moment dat ik onze eerste vlucht naar een dag vroeger wou aanpassen was het enkel nog mogelijk om via Munchen naar Frankfurt te vliegen, heel vroeg vertrekken en slecht 45 minuten tussen de twee vluchten. Moet lukken toch ? Nee dus. Door de vertraging in Brussel missen we onze connectie en komen een uur later in Frankfurt aan. Geen man overboord, de vluchten waren ook op deze vlucht gezet. Maar, gezien eerdere ervaringen en personeelstekorten op wereldwijde luchthavens, hadden we toch een setje kleren mee voor de eerste dag. En ja hoor, op weg naar de baggage carrousel krijg ik een bericht dat 2 valiezen op een latere vlucht zaten. Dus wij wachten op valies nr 3 en wachten en wachten. In de baggage terminal delen ze flesjes water en snack uit, om de mensen kalm te houden zeker. Het is een chaos. Na 3 uren nog steeds niets, dus we geven onze baggage aan als verloren.  Krijg een bericht dat het op de volgende vlucht zit en ik bevestig dat we het in de luchthaven gaan afhalen. Ons hotel zit in de terminal dus we gaan ons even opfrissen. We gaan zo nog even naar de valiezen kijken. Op de luchthaven is een nog grotere chaos, Lufthansa kan niets doen het is de fout van de luchthaven en wij zitten met de gebakken peren. Wachten is de boodschap maar dan kennen ze ons nog niet. Terwijl we aan het bespreken zijn wat we gaan doen roept Kaan ineens hé ons valies ... en inderdaad een na een komen onze valiezen van een band. Het was een heuglijke vereniging. we nemen de valiezen mee maar dan is er natuurlijk het feit dat Lufthansa op zoek zal gaan naar die valiezen. ik zoek hoe ik ze kan laten weten dat we onze valiezen hebben en dat ze het dossier kunnen sluiten maar dat vind ik niet. Nu ja ik had gezegd dat we ze in de luchthaven gingen ophalen en dat hebben we gedaan.

Ondertussen is het 3 uur en we gingen vandaag Frankfurt bezoeken, even beraadslagen wat we gaan doen. Alhoewel het laat is, kunnen we moeilijk in onze kamer blijven zitten daar vallen we toch in slaap. Het is een zonnige dag dus we nemen de trein naar de stad. Mooie stad trouwens, heel druk, prachtig weer. We trekken de eerste foto's van deze reis, eten een kleinigheid en gaan terug naar de luchthaven want we zijn allemaal kapot. Deze keer gaan we met de trein, is veel sneller. Hier ook nog een avontuurtje doordat we eerst op de verkeerde trein zitten. Enfin, uiteindelijk komen we veilig in  ons hotel en om 8u30 ligt iedereen te slapen.

Nog even dit: we hebben regelmatig onze mondmaskertjes gedragen, op de Lufthansa vluchten was dat verplicht, niet in de luchthaven maar toch owv de drukte en we willen geen risico te lopen, zoals in de trein, hebben we ze regelmatig opgezet. Jammer genoeg heeft Corona ons leven voorgoed veranderd, het reizen is helemaal anders geworden. Maar goed dan passen we ons gewoon aan, we zijn al blij dat we kunnen vertrekken.

Het blog ben ik opgestart tijdens onze eerste nacht in Vancouver (jetlag). De mannen slapen als baby’tjes. Ik ga ook nog een poging wagen, de rest komt er snel aan.