Dinsdag 26 juli - Vancouver

Het gaat de komende dagen in Vancouver rond de 30 graden worden, de Belgische hittegolf is naar hier overgewaaid. Als ik opsta check ik het nieuws en blijkt dat er een staking is aangekondigd met Lufthansa deze week. Normaal zou het over moeten zijn tegen dat wij vertrekken zaterdag, maar we maken ons toch een beetje zorgen. De vakantie is heel leuk geweest en we gaan de laatste dagen nog van alles doen maar dan is het tijd om naar huis te gaan en maandag moet er terug gewerkt worden. Effe duimen voor ons 😉

Deze morgen hebben we een fietstour in Vancouver gepland. Met een gids kom je zoveel meer te weten over een locatie, de geschiedenis, de cultuur en dan kan je verder de stad op je eentje ontdekken. We hebben voor elektrische fietsen gekozen want we gaan een redelijk grote afstand afleggen. Je moet zelf nog trappen maar de extra ondersteuning van de motor helpt voor sneller te gaan en een grotere afstand af te leggen. In de fietsshop krijgen we wat uitleg, helmen op en dan kunnen we vertrekken. Onze gids is Mark, een Canadees die als kind uit Engeland naar hier is gekomen. Hij is een gepensioneerde informaticus en doet dit puur omdat hij het leuk vindt. Buiten ons is nog een gezin van 3 uit Alabama. Als Marc hoort dat we oorspronkelijk van Turkije komen is hij heel enthousiast, heeft Turkije al veel bezocht en vind het een prachtig land.

Vancouver heeft een van de best aangelegde fietsroutes in Noord-Amerika. Een van de vorige burgemeesters van Vancouver was een fervente fietser en heeft toen deze fietspaden laten aanleggen. Oorspronkelijk was er veel pushback van de lokale bevolking want dan zouden de auto’s minder ruimte hebben. De straten zijn hier, net als in de VS twee keer zo breed als bij ons en de meeste lanen hebben per richting 2 rijvakken, dus geen idee waarom dat zo veel kritiek kreeg. Maar nu is iedereen natuurlijk heel blij met die fietspaden want meer en meer mensen fietsen. Parking is hier heel duur dus de fiets is een populair vervoermiddel in de stad.

Onze eerste stop is aan Canada Place waar ook de cruise terminal zich bevindt. Vandaag geen cruiseschepen maar normaal gezien leggen hier 3-4 schepen per dag aan. Ze zien ze hier graag komen want per schip spenderen de gasten hier tot 1 miljoen Canadese $ in Vancouver. Je kan je voorstellen dat tijdens Covid de toeristen sector hier serieus heeft afgezien. Volgende stop Coal Harbor. Lang geleden is hier kool ontdekt vandaar de naam. De naam van de stad komt van een officier uit het Britse leger, Kapitein George Vancouver. Vancouver is de derde duurste stad ter wereld, na Hong Kong en Sydney. Rondom ons zien we heel veel gebouwen die blijkbaar leeg staan. Deze werden gekocht met witwassen als doel. Ze worden niet verhuurd waardoor er een schaarste is aan betaalbare huisvesting in de stad. De regering werkt aan oplossingen om deze witwas praktijken te stoppen, zoals het introduceren van belasting op leegstand enz. Je hebt hier net als in Victoria heel wat woonboten. Slechts enkelen, hier in Coal Harbor en in False Creek, zijn gelegaliseerd. Maar je hebt meer woonboten hier in Vancouver. Sommigen, om geen haven kosten te betalen, liggen verankerd in het midden van het water. Je hebt ook een jachthaven met prachtige boten. Ons volgend hotel ligt hier dan kunnen we de omgeving te voet nog eens ontdekken.

Dan fietsen we door naar Stanley Park, een stadspark van ong 4 vierkante KM, groter dan Central Park in New York. Je kan hier wandelen, fietsen, een vijver (Beaver Lake), een aquarium, eetgelegenheden, heel ouden bomen (5-600 jaar) en zoveel meer. Er zijn blijkbaar coyotes gespot maar wij hebben niets gezien. Het park is omheind door een zeedijk (Seawall) van 9 km. Deze dijk is gebouwd om te zorgen dat het park door erosie niet zou verdwijnen. Het pad is opgedeeld voor wandelaars, joggers en fietser. Vancouver heeft de langste waterkant pad (28 km lang) ter wereld.

In het begin van het park heb je de beroemde totem palen van Vancouver. Totempalen werden gebruikt om een verhaal te vertellen van voorouders, geschiedenis, mensen, events. Stanley Park werd origineel bewoond door 3 indianenstammen. Deze werden verjaagd door de bezetters uit hun woningen en in reservaten geplaatst. De originele bewoners van dit land worden Indigenous People genoemd (=inheemse bevolking). Veel kinderen van de indigenous werden van de ouders afgenomen en in scholen geplaatst om te hervormen en hun eigen cultuur en taal te doen vergeten. Er zijn weinig mensen die de originele taal nog spreken. De paus was in Canada deze week en heeft zich verontschuldigd voor de rol die de katholieke kerk hierin gespeeld heeft. 4000 van de 100,000 kinderen zijn nooit meer verenigd met hun familie. Onze gids Mark voelt zich gegeneerd over dit stuk van de geschiedenis maar hij gaat het niet uit de weg. Veel van het land van deze stammen is aan hen teruggegeven. Normaal gezien is er heel veel volk bij deze totem palen maar we hebben geluk dat het niet te druk is. Elk van de palen vertelt een apart verhaal. Dit zijn replica’s gemaakt door kunstenaars, de originelen staan in musea.

We rijden Stanley park in en stoppen bij verschillende plekken waar we nog meer uitleg krijgen over de bomen, de bevers, de zalm enz. We stoppen bij een kleine kreek, Beaver Creek genaamd. Er woont hier een beverfamilie en gezien bevers (net te weten gekomen) niet houden van het geluid  van stromend water, hebben ze een dam gebouwd van hout en modder dat de toevoer naar de kreek afschermd. Blijkt dat vroeger zalmen hier kwamen om te paren en hun eitjes te leggen maar de toegang is nu verstopt. De organizatie die verantwoordelijk is voor Stanley Park ruimt de modder en het hout op maar ’s nachts bouwen de bevers een nieuwe dam. Ze zijn nu aan het zoeken naar een oplossing om de zalm terug naar zijn geboorte plek te kunnen laten zwemmen zodat ze daar hun eitjes kunnen leggen. Zalmen keren altijd terug naar de plek waar ze zelf geboren zijn. We krijgen nog heel veel geschiedenis en cultuur lessen over Vancouver en Canada maar te veel om hier te beschrijven. Om af te sluiten nog een interessant weetje. Mark vertelt over nursing logs, dit zijn bomen die afgestorven zijn en waaruit nieuwe bomen groeien. We fietsen zelfs voorbij een boom die in de lengte op de grond ligt en waar verschillende nieuwe bomen uitgroeien. Heel leuk om te zien.

We stoppen voor de lunch in Granville Island, een klein eilandje waar een grote overdekte markt is met etenswaren, restaurants, theater enz. Vroeger een industriële site, nu een centrum van kunst, cultuur en eten. Het is er druk maar ook gezellig. Na 45 minuten vervolgen we onze tocht door Vancouver. We zien het Olympisch dorp, het stadium waar de opening van de Olympische spelen heeft plaatsgevonden, Chinatown (de grootste na San Francisco), Gastown (een gezellig buurt met restaurants en bars) en eindigen na 5 uren terug op onze vertrekplaats. Tijdens onze fietstocht hebben we plekken gezien waar we waarschijnlijk op ons eentje nooit gekomen zouden zijn en horen we dingen die we niet geweten zouden hebben. Teveel om hier te beschrijven, behalve 2 zaken die ik toch wil delen: Je hebt in Canada een heel grote Chinese populatie. De Chinezen zijn in de negentiende eeuw grotendeels aangetrokken om de treinsporen traject, dat van oost naar west Canada loopt, aan te leggen. Toen deze job werd geklaard werden de Chinezen teruggestuurd maar velen hadden hier een leven opgebouwd en wilden hier niet weg, zelfs niet nadat de regering een belasting eiste per persoon. De gebouwen in Chinatown hebben balkons zodat oudere Chinezen een luchtje konden scheppen want als ze op straat liepen was er gevaar dat ze zouden aangevallen worden door de lokale mensen die hen hier niet wilden, erg hé. Nu zijn de Chinezen een onderdeel van Canada en leeft iedereen in harmonie (???). Doet je denken aan de migranten in Europa uit Turkije en Noord Afrika …

In deze prachtige stad is er toch één gebied waar je best wegblijft en dat is het gebied tussen Chinatown en Gastown. Niet omdat het onveilig is maar het is een triestige plaats. In Vancouver is marihuana legaal en kan je gewoon kopen, je ruikt het ook op bepaalde locaties. Verder is het bezit (voor eigen gebruik) van hard drugs niet strafbaar.  We rijden door een straat met heel veel daklozen en drugsverslaafden. Een heel triest zicht, jonge mensen, oude mensen. Mark vertelt over een buurman, een gewone huisvader, die na een letsel verslaafd is geraakt aan Oxycodon en uiteindelijk gestorven is aan een overdosis. Oxycodon wordt veel voorgeschreven na operaties maar is enorm verslavend. De gemeente heeft de drugsverslaafden en daklozen naar hier geduwd waardoor je nu een paar straten hebt die enorm verloederd zijn, je ziet verslaafden openlijk een shot heroine nemen. Deze mensen hebben niets te verliezen en proberen gewoon te overleven. Als je verslaafd bent is het best dat je je hier bevindt, want bij een overdosis kan snel ingegrepen worden door de straatwerkers die deze mensen helpen. Blijkbaar heeft het hoofd van de brandweer beslist om morgen de tenten te verwijderen omdat ze een brandgevaar vormen. Marc raadde aan om weg te blijven uit deze buurt want het zal chaos zijn als deze mensen de politie en brandweer gaan tegenwerken.

We keren terug naar het hotel en hopen naar het zwembad te kunnen gaan, het is buiten 33 graden. Maar het zwembad is nog steeds afgesloten, blijkt dat een kindje het vervuild heeft …. We herschikken dan maar de valiezen zodat we dat in Vancouver niet meer hoeven te doen. Dan nog iets eten en drinken in het hotel om onze honger wat te stillen. Die fietstocht, zelfs met een e-bike heeft toch vermoeid. In de buurt van ons hotel is een Hard Rock Cafe en Casino. Aangezien we niets anders te doen hebben proberen we ons geluk uit in het casino. Ayhan en Deniz aan de slots, Kaan poker en ik blackjack. De jongens hebben geen geluk maar ik wel. Uiteindelijk spenderen we een leuke avond en keren dan terug naar het hotel.