Zaterdag 16 juli - Lake Louise naar Jasper via de Icefields Parkway

Uitgeslapen beginnen we aan de volgende etappe van onze reis Eerst ontbijten in onze bungalow, gisteren hebben we ook melk en granola gekocht zodat we wat afwisseling hebben. We rijden naar Jasper via de Icefileds Parkway, een “scenic” route, alsof er hier andere banen zijn. De weg verbindt Lake Louise/Banff met Jasper. Het is ong 220 km dus je zou het in principe in 2,5 uur kunnen doen, maar we hebben heel wat stops voorzien dus het zal wel een hele dag duren. Hopelijk zien we terug een beer onderweg. Rond halftien zetten we aan en onze eerste stop is …. een meer: Hector Lake. Je kan denken dat we toch genoeg meren gezien hebben, maar elk meer is anders zodoende …. De meeste stops liggen vlakbij de baan dus verliezen we niet veel tijd. De voorziening zijn hier heel goed, er zijn om regelmatige afstand parkings en picknick plaatsen. Ook veel plaatsen om te kamperen of voorzieningen voor caravans. Je moet deze wel op voorhand plannen en boeken, de meest populaire, aan een meer bvb, zitten heel snel vol tijdens het hoog zien. Dat merken we onderweg want het is aangeduid als een van de campings vol zit. Onze volgende stop is Crow Foot Glacier lookout. Vlak bij de weg heb je een uitzicht op een gletsjer die oorspronkelijk op een kraaienpoot leek. Jammer genoeg is de gletsjer gedeeltelijk gesmolten dus zie je de vorm niet meer waar hij naar genoemd is. Dit was niet echt bijzonder maar we zijn een lijstje aan het afwerken. Aan Bow Lake stoppen we heel even en ten slotte komt Peyto Lake. Je raadt het al, genoemd naar de beroemde Bill Peyto. Hier moeten we wel een kilometertje stappen vanaf de parking. Bergop !!! Het is redelijk druk maar er is plaats op de parking. Na 600 meter is er een uitzicht platform waar we een eerste blik kunnen werpen op dit prachtige meer dat zich kan meten aan Lake Louise en Lake Morraine. De meeste mensen keren van hier terug naar hun wagen maar op foto’s zie je het hele meer vanaf een rots. Dat is een hoger gelegen punt dat je kan bereiken door het bos, maar het is niet echt aangeduid. Dus als je het niet weet, ga je er niet heen. Daarom is het handig om veel te lezen over de plaatsen die je bezoekt. Niet voor niets ben ik al een jaar aan het plannen, haha. We volgen het aangelegde pad even verder naar boven en komen een gezin tegen die ons in de juiste richting stuurt. En ja hoor, daar is het uitkijkpunt, vanop een enorme rotspartij heb je een volledig zicht op Peyto Lake, omringd door de bergen en een gletsjer. Het meer ligt op 1800 meter en wij staan ong een 300 meter hoger. Het kleur van dit meer komt van oude gletsjers die er elke zomer "ijzig stof" in smelten. Wanneer de zon het meer raakt, straalt het blauwe rotspoeder een kristalblauw uit. Hoewel het Peyto-meer te koud is om te zwemmen, trekken de mensen het hele jaar door nog massaal naar het heldere kobaltwater, omringd door de beboste kusten en de met sneeuw bedekte Rocky Mountains.  Hadden we meer tijd gehad, misschien, maar voor ons is dit zicht voldoende, en opnieuw gaan de camera’s in overdrive. Je zou denken dat er kleurstof is gebruikt of dat de fotoshop wordt gebruikt, maar dit is echt. We doen ons best maar de foto’s geven de werkelijke schoonheid niet weer. Net zoals alles wat we hier op foto vastleggen. We blijven hier iets meer dan een uurtje en rijden dan verder naar onze volgende stop Mistaya Canyon.  Deze Canyon wordt minder bezocht maar is echt de moeite waard. Vanaf de parking wandel je (bergaf dus terug bergop) een kleine km. Mistaya Canyon is wederom een natuurwonder waar een woest stromend erivier zich een baan heeft gevormd door de rotsen.  Het wordt gekenmerkt door meerdere watervallen en is omringd door rotsen. De canyon is omringd door bergen en bossen en je kan er vanop een brug naar kijken. Er wordt aangeraden om niet af te gaan van de brug maar niemand luistert hier naar, ook wij niet. Op zich is het niet zo gevaarlijk, je moet gewoon opletten. Kaan en Deniz wagen zich aan de lager gelegen rotsplatformen. De kloof is enorm en het woeste rivierwater heeft zelfs een natuurlijke brug gecreëerd. We krijgen er maar niet genoeg van maar moeten  verder want om 14u45 hebben we een tocht geboekt met de Ice Explorer naar de Athabasca gletsjer. Rond 1 uur komen we toe aan de Columbia Icefield Discovery Centre. In het bezoekerscentrum kan je informatie krijgen over de verschillende gletsjers en ook tours boeken. Wij hebben de onze online geboekt om geen risico te lopen dit te missen. De Columbia Icefield is het grootste ijsveld van de Rocky Mountains en beslaat een oppervlakte van 325 vierkante kilometer. Het ijsveld ligt precies op de Continental Divide een waterscheiding die loopt van Alaska door Canada en de VS naar Mexico. Het smeltwater stroomt via rivieren in de Atlantische, de Stille Oceaan en de Noordelijke Ijszee. Maar ook beroemde meren zoals Lake Louise worden gevoed door dit ijsveld, ten slotte 80% van het water in Canada komt van hier. Het ijsveld is omringd door verschillende bergen, de hoogst is Mount Columbia (3745 m hoog). De ijsmassa is ontstaan tijdens de ijstijd en is ong 400 meter dik. Elk jaar valt hier ongeveer 7 meter sneeuw dat weer verdwijnt in de zomer. De Athabasca gletsjer is te zien vanaf de weg en kan je ook bezoeken. Waar nu het bezoekerscentrum ligt, was in de 19de eeuw nog onderdeel van de gletsjer. Door de opwarming van de aarde trekt de gletsjer zich elk jaar een tiental meter terug.

We hebben nog wat tijd voor onze tour start dus eerst iets eten in het restaurant hier. Je kan hier ook blijven overnachten, het moet wel de moeite zijn eens de dagjes toeristen vertrokken zijn. Op de bus maken we kennis met twee Belgische koppels. Zij verblijven hier deze nacht. Dan is het aan ons. Met bussen worden we gebracht naar de plaats waar de grote Ice Explorer bussen zich bevinden. Deze hebben speciale grote wielen om op het ijs te rijden. Je kan de gletsjer ook te voet bezoeken, gratis, maar dan krijg je niet alle informatie mee en het is een heel eind stappen en toch gevaarlijk. Voor de bussen de gletsjer op rijden gaan ze door een waterbad zodat er geen modder en steentjes op de gletsjer terechtkomen. Het is hier 10 graden kouder en we hebben onze jassen mee om ons tegen de wind te beschermen. We krijgen een half uurtje tijd om te genieten van het landschap. Het ijs heeft een blauwe kleur en omdat het zomer is zijn er stroompjes met ijswater. Je kan hier je drinkbeker vullen met gletsjer water, wat wij uiteraard ook doen. Het water smaakt een beetje zoals Spa. Je mag hier niet te veel van drinken want dat is niet goed voor je darmen, maar een klein flesje voor ons vieren is ok. Het doet wat met je om op deze enorme ijsvlakte te staan, omringd door de bergen met eeuwige sneeuw en ijs, de pakken sneeuw op de toppen zijn 30-50 m hoog volgens onze gids. Gezien we waarschijnlijk nooit naar de Noordpool zullen gaan is dit een goed alternatief, blij dat we dit gedaan hebben. Je staat toch weer stil bij de impact van de industrialisatie op onze aarde.

Met ons ticket kunnen we ook op de Columbia Icefield Skywalk, een glazen uitkijk platform over het landschap. Je kijkt recht in een kloof vanop de skywalk. Het biedt een zicht op de gletsjer, de bergen en het enorme landschap rondom je. Het glazen platform is 35 m lang en hangt boven de Sunwapta Vallei.

En dan is het tijd om verder te rijden. Nog een stop voor we in Jasper aankomen: even stoppen bij de Sunwapta Falls. Heel even afrijden van de weg en een 100 m stappen van de parking is een mini Niagara waterval. Je hebt hier ook verschillende trails maar we willen verder. Ook gaan we Wells Gray National Park bezoeken dat gekend is om zijn watervallen.

Na een half uurtje komen we dan aan in Jasper, we bijven hier 3 nachten zodat we wat kunnen uitrusten en er is hier veel te bezoeken. We rijden het stadje binnen, dat iets groter is dan Jasper, de grootte van Lochristi maar met veel bredere wegen. Hier informeren we ons over een rafting tour die we willen doen en kopen wat te eten voor deze avond. Daarna naar onze verblijfplaats voor de komende 3 dagen. We blijven aan Patricia Lake Bungalows dat ligt aan … Patricia Lake, een 5 km buiten Jasper. We hebben ervoor gekozen om zoveel we kunnen in bungalows/lodges te verblijven gezien we in de steden in grotere hotels zitten. Patricia Lake Bungalows ligt volledig in de natuur omringd door het meer en bossen. Het is hier heel rustig, alle bungalows hebben 1 verdiep. We hebben een kleine zitruimte en een terras met een picknick bank en 2 Adirondack stoelen. Die zitten super gemakkelijk. We checken in aan de receptie en krijgen informatie over ons verblijf. Het internet is hier heel traag maar dat is niet erg. Nadat we ons geïnstalleerd hebben eten we een kleinigheid aan onze picknick tafel. De muggen laten ons niet met rust maar gelukkig hebben we antimuggen lotion bij. Dat helpt een beetje, deze beestjes zijn heel hardnekkig en Kaan zijn rug staat vol met beten. Een stukje stof houdt ze niet tegen. Na het eten spelen we een potje Mind, een kaartspel dat de gemoederen doet oplaaien. We proberen stil te zijn maar dat lukt niet echt, we amuseren ons wel 😉. Na een wandeling naar het meer, een paar “verplichte foto’s, keren we terug naar onze bungalow. Het is ondertussen tien uur. Terwijl de rest in slaap valt schrijf ik aan de blog van de laatste drie dagen. Als de batterij van de laptop leeg is moet ik wel stoppen. Nog even checken wat er morgen op de planning staat en dan val ik ook in slaap, morgen schrijf ik wel verder.