Woensdag 20 juli - Wells Gray

Om 6 uur wordt ik gewekt door de roep van een vogel. Als ik buiten stap zie ik in de weide 2 kraanvogels. Man wat maken die een lawaai. De rest hoort het niet en blijft rustig doorslapen. Het is wel frisjes dus ik doe een truitje aan. Wel heel rustig, behalve de koeien in het veld is er niets te zien in de wijde omgeving, groen en bergen. Zalig om zo vroeg op te staan en te genieten van de natuur. Ik zet een tas koffie en ga naar de voorzijde van het kantoor. Hier heb je een goede verbinding met het internet zo kan ik het verslag van de laatste twee dagen posten. De foto’s nemen het langst in beslag. Tegen half negen gaan we ontbijten in de saloon. Het is hier allemaal ingericht op z’n Westerns en er staat zelfs een jukebox in de saloon. Een simpel ontbijt, meer moet dat niet zijn. Daniel, de eigenaar, geeft ons een kaart met tips wat we kunnen doen. We moeten keuzes maken want je kan hier gerust een week blijven om alles te zien. Wells Gray is bekend om zijn watervallen, dus ons plan is om de meest bekende te bezoeken. Er zijn meer dan 30 watervallen in dit park,  verschillende meren en rivieren. Het stadje is genoemd naar Clearwater rivier dat door het park stroomt en de watervallen veroorzaakt.

Zoals elke dag worden de waterzakken gevuld, het wordt hier ook heel warm vandaag dus veel drinken is de boodschap. Gewapend met zonnecreme en muggenspray beginnen we aan onze tocht. Je doorkruist het park via de Clearwater Valley Road, een baan van bijna 70 km lang. Onze ranch ligt ergens in het midden van deze baan. We starten noordwaarts en onze eerste stop is Dawson Falls. Vanop twee punten kan je de waterval bewonderen. Vanaf de parking ligt het eerste uitzicht platform op ong 1 km. We zijn onder de indruk van deze waterval. In de voormiddag is er een regenboog door de wijze waarop de zon op de opspattende nevels schijnt. Nog een kilometertje verder is er een nog een uitkijkpunt, dichter  bij de waterval. Hier hoor en zie je de kracht van het water en de stromende rivier. Op de terugweg zien we een pad, niet aangelegd, dat naar de voet van de rivier gaat, het is niet zo diep, een tiental meter, maar wel stijl en je moet klimmen over boomstammen. We zijn avontuurlijk aangelegd ( dat lees je ook verder in het verhaal) en beslissen naar beneden af te dalen. Heel voorzichtig want door de nabijheid van de waterval is het redelijk glad. Anderen hebben dit voor ons gedaan want je ziet wel duidelijk sporen naar beneden. Toch is het niet evident maar gelukkig hebben we allen heel stevige wandelschoenen die niet uitglijden. Als we beneden vlak aan de oever van de rivier zijn, merken we op dat dit het waard is. We kijken nu op naar de waterval, daarnet keken we van bovenaf, en het is prachtig. Dit wordt de Little Niagara van British Colombia genoemd. Op één van de foto’s zie je de verschillende hoogtes en breedtes van deze watervallen vgl met de Niagara watervallen. Dawson Falls is 107 m breed en Niagara Falls 1204 m. Na veel foto’s en video’s klimmen we naar boven, heel voorzichtig want in deze rivier wil je echt niet vallen.

Terug boven stappen we in de auto (je kan dit niet te voet doen) naar onze volgende waterval, Helmcken Falls. Interessant weetje, deze waterval is genoemd naar een Britse wetenschapper die de waterval zelf nog nooit gezien heeft. Deze waterval heeft ook twee uitzichtpunten. Het ene is een aangelegd platform ong. 400 m van de parking aan de ene kant van de vallei, en een uitzichtpunt aan de andere zijde van de vallei dat je kan bereiken door een 8 km te stappen door het bos op een pad dat niet perfect ligt.  We willen ook wat kms doen vandaag dus rijden we een 10 km verder waar we vanop de parking aan de wandeling starten. Op dit pad liggen boomstronken (waar je over moet klimmen), grote keien en dikke boomwortels. We komen niet veel mensen tegen maar ook geen beren. Wel zien we een fazant met een paar kuikens, hoe die hier terecht gekomen zijn, geen idee. Er zijn een paar pittige klims, maar we zijn ondertussen wel wat gewoon. Na een dik uur komen we bij de rand van de vallei waar we een prachtig zicht hebben op Helmcken Falls. Aan de overkant, in de verte zien we het aangelegd platform. Wat een uitzicht. Hier zijn wel geen beschermings hekken dus je staat echt wel aan de afgrond. We zijn heel voorzichtig en blijven minstens een meter van de rand. We rusten hier wat uit want we hebben er wat tempo op gezet. We hebben ook wat snacks mee en eten/drinken snel iets. Er wordt hier overal aangeraden op te letten met eten om geen beren aan te trekken. De vuilnisbakken zijn ook allemaal van metaal en volledig afgesloten met een speciaal slot om ze te openen. Nog iets dat opvalt is dat je nergens zwerfvuil ziet en dat er op elk parking toiletten zijn, redelijk proper ook. We vangen de terugweg aan, weliswaar op een trager tempo.

Op weg naar onze volgende stop passeren we onze ranch en besluiten om even te stoppen en iets te eten in onze cabine. We hebben een kleine kitchenette en eetplaats in onze cabin en gisteren hebben we spaghetti gemaakt. Het was leuk om eens zelf te koken. De overschot van de spaghetti en wat boterhammen dienen als lunch. De ranch biedt ’s avonds een diner aan maar je moet wel op voorhand bestellen. Er is slechts één keuze en om 7 uur wordt het eten opgediend. Op het menu staat een pastasalade, rundsstoofpotje me puree en surprise dessert. Gezien we geen zin en energie zullen hebben om zelf te koken en wel een “home cooked meal” willen, schrijven we ons in voor het diner.

Dan op naar Spahat Falls. Volgens Daniel staat hier een Belg met een friet en wafel kraam. En inderdaad, op bordjes op de weg staat een verwijzing naar frietjes. De uitbater is een Belg uit Ieper die hier al 15 jaar leeft. Net als over de hele wereld heeft het toerisme hier ook een klap gekregen tijdens Corona. We hebben geen honger maar Deniz heeft wel zin in een wafel en wil zo een landgenoot steunen. Deze watervallen zijn niet zo spectaculair en na een half uurtje zitten we terug in de auto. Nog één stop voor we terugkeren. Het is ondertussen 4 uur dus ruim genoeg tijd om deze laatste waterval te bezoeken.

Ik had gelezen dat je tot achter Moul Falls kan gaan. Gezien het hier ook bijna 30 graden is, is een verfrissing zeker welkom. We waren wel niet voorbereid dat we een 3 km (enkel) te moeten stappen na de inspanning van deze morgen, maar na even overleggen beslissen we toch om de tocht te wagen. We zijn hier nu en willen toch wel eens achter een waterval staan.  Met een goed tempo beginnen we opnieuw aan een wandeling. Het valt eigenlijk wel mee, doordat we effe gestopt zijn deze middag hebben we terug energie gekregen. Het pad wordt wel moeilijker, met veel keien en boomwortels. Af en toe een stevige helling. We moeten hier wel op 2 uur tijd kunnen terug keren zodat we op tijd zijn voor het eten. Op een bepaald moment splitst het pad zich met een pijl naar de waterval, nog 15 minuten blijkbaar. Als we er bijna zijn zien we de waterval van de hoogte tussen de bomen en dan moeten we helemaal naar beneden naar de voet van de waterval. Langs natuurlijke en aangelegde trappen komen we aan de bodem van de vallei waar de waterval zich neerstort in de rivier. Kaan en Deniz waren een stuk voor ons en zij zijn al onder de waterval gelopen en staan op de heuvel aan de andere kant van de rivier. Ze doen ons tekenen om tot bij hen te komen maar ik heb toch schrik, als je hier uitglijdt ben je eraan. We staan op een lichte helling van scherpe stenen en het water komt al bulderend naar beneden. Het is ineens een stuk frisser en de nevel van het water maakt ons wat nat. Om onder de waterval te komen moet je langs een smal pad waar je amper een voet kan zetten, over scherpe steentjes. Ayhan wil eerst niet gaan, maar ziet dat er een ander jong koppel het wel aandurft en dan doen wij het zelfde. Ayhan voorop mijn hand vasthoudend en stapje voor stapje geraak we vlak achter de waterval. We worden wel kletsnat door de druppels van de waterval die in onze richting geblazen worden. Mijn voeten zijn kletsnat en ik voel het water klotsen in mijn schoenen. Achter de waterval is een grot waar je kan schuilen maar dat heeft geen zin want nat zijn we toch al. Kaan loopt nog eens heen en terug om een filmpje te maken en ik hou mijn hart vast want hij stapt wel heel snel. Uiteindelijk hebben we het gehaald. Doordat Kaan en Deniz onder de waterval gelopen zijn krijgen anderen ook moed en gaan ook tot aan de overkant. Maar een aantal blijft vlak ervoor staan. Aan de andere kant nemen we wat foto’s en dan begint de terugtocht, nog eens over dat gevaarlijk pad en dan zijn we terug waar we eerst stonden. En nu al die trappen en een helling op, maar het lukt wel en na 2,5 uren staan we terug op de parking, nat maar enorm content dat we dit gedaan hebben. Deze wandeling was het enkel waard om achter de water val te kunnen gaan anders was het een van de vele watervallen die we gezien hebben. Gelukkig heeft onze auto leren zetels en hebben we handdoeken mee. Onze schoenen zijn ook heel nat, gelukkig morgen een reisdag dus hebben we ze niet nodig. Als we op de kamer zijn leggen we alles op het terras om te drogen en dan ons snel klaar maken om te gaan eten. Plots komt de gastvrouw naar onze kamer en zegt dat het eten vervroegd was naar 18u30 maar ze waren ons dat vergeten te vertellen. Gelukkig is er nog genoeg voor ons vieren, want er word genoeg eten gemaakt voor de gasten die besteld hebben.  We eten buiten aan een picknicktafeltje. Het is nog zalig warm maar niet te heet. Het stoofpotje is heerlijk en als dessert is er Nanaimo bar. Dit is een typisch Canadees cakeje, met een cocos-chocolade bodem, een romige vulling en getopt met chocolade. Heel lekker. Zo dat hebben we ook geproefd. Na het eten spelen we een spelletje The Mind. Ook andere mensen spelen nog een spelletje kaart, maar wij maken het meest lawaai. Na meerdere pogingen raken we tot niveau zes en geven het dan op. We hebben alleszins veel plezier gehad. Op de kamer kijken we nog naar een film. Je kan hier DVDs krijgen. Gisteren was het ‘Meet the Fockers”, vandaag is het “We’re the Miller”. Na de film vallen we allemaal onmiddellijk in slaap.