Vrijdag 15 juli - Lake Louise

Vandaag gaan we een van de bekende wandelingen maken: de Lake Agnes trail van 6.5 km met een klim van ong 500 m. Deze wandeling begint aan Lake Louise en eindigt aan Lake Agnes waar ook een Tea House is. Dit is een berghut waar je een kleinigheid kan eten en drinken. Je kan ook nog verder wandelen naar de Little en Big Beehive, twee bergtoppen die zo genoemd worden omdat ze lijken op een bijenkorf. Voor we onze wandeling starten zien we dat er niet veel volk staat aan de kano verhuur. Kano varen op Lake Louise is één van de must do’s hier. Het is wel enorm prijzig, 145 $ voor een kano van 2 personen. We twijfelen even maar bedenken dan dat we hier misschien nooit meer terug komen dus we gaan ervoor. De ervaring is prachtig, varen op dit meer is echt uniek. Dit is de enige mogelijkheid om aan de andere kant te geraken, je kan niet volledig rond het meer want aan de overzijde van het hotel komt het bos tot aan het water. We genieten van de zon en de omgeving, op het water merk je niets van de drukte rond het meer. Na een uurtje gevaren te hebben en wel 100 foto’s gaan we onze wandeling starten. Vol goede moed beginnen we aan de klim; het is redelijk pittig met een constante klim en niet zoveel platte stukken. We zijn natuurlijk niet de enigen op dit pad, buiten wandelaars zijn er ook mensen te paard. Na ongeveer een km is er een mooi zicht op het meer. De kleur van hierboven is zo mogelijk nog mooier, een kleur blauw dat bijna wit is. Halverwege de tocht komen we aan Mirror Lake, een kleiner meer, maar heel mooi, volledig omring door de bergen. Ayhan en Deniz wagen zich in het water. Heel lang kunnen ze er niet inblijven want het is ijskoud. Maar blijkbaar zalig om even te verfrissen. Onderweg komen we nog een mooie waterval tegen. We stappen verder tot aan onze eindbestemming Lake Agnes, opnieuw een prachtig meer en hier is zelfs sneeuw op de hellingen rond het meer. De heren gaan even naar de sneeuw, het is heel bijzonder om in de zomer op sneeuw te staan. Het thee huis is een familie bedrijf, opgericht in 1924 door Zwitserse gidsen. Het grootste deel van de medewerkers bestaat uit studenten die hier werken tijdens de zomer vakantie. De medewerkers komen 2 tot 4 keer naar boven en brengen dan de verse ingrediënten mee. Aan het begin van het seizoen wordt alles wat niet bederft en andere benodigdheden per helikopter aangevoerd. De medewerkers slapen op de bovenste verdieping in slaapzakken, er is geen elektriciteit en het toilet .. wel meer dan een gat is het niet 😉.  De bakker staat om 6u30 op om brood te bakken, verder kan je cakes en koekjes krijgen. Alles is heel basic, houten krukken, een paar stoelen, wankele tafels en de eetruimte staat vol dozen en bakken. Wel  gezellig en de sandwiches smaken ook heel lekker. Het eten wordt hier vers gemaakt en er wordt aan de klanten gevraagd om een zakje met afval, wat ze niet kunnen verbranden in de oven, mee naar beneden te nemen. Wij willen dit ook doen maar blijkbaar zijn er meerdere vrijwilligers die hier afval naar beneden willen dragen dus voor ons is er niets over. Na de lunch, de nodige foto’s vangen we de terugtocht aan. Ik krijg instructies hoe ik moet stappen, waar ik op moet letten zodat ik niet struikel. Geen risico deze keer.

Als we terug beneden zijn zonder vallen deze keer is het ineens veel drukker aan het meer. Er is ook een lange rij aan de kano huur. Goed dat we dat deze morgen gedaan hebben. We hebben het hier nu wel gezien en rijden wandelen terug naar onze lodge. We frissen ons op en tegen 5 uur gaan we iets eten bij Bill Peyto’s Cafe. Dit was een legendarische figuur die op 18 jarige leeftijd naar Canada emigreerde. Hij was een van de eerste gidsen hier, er is zelfs een meer naar hem vernoemd. Ook interessant is dat hij tijdens WOI gewond is geraakt bij de slag om Ieper 😉

De plaats Lake Louise is niet groot, het is zelfs geen dorp. Buiten de meren en bergen heb je wat hotels/lodges, een aantal restaurants en winkels. Je hebt hier ook een ski gebied. Veel hotels stellen hun restaurants tijdens het weekend en op drukke dagen enkel open voor hotel gasten. We wilden iets eten in Lake Louise Chateau maar dat kon niet. Veel mensen verblijven in Banff en komen hier voor een dagje.

Voor we gaan eten nog een poging gewaagd om naar Lake Morraine te gaan, No E, weg nog steeds afgesloten, er staan twee parkwachters die van boven bericht krijgen als ze de baan mogen openzetten.

Dan maar naar Bill Peyto, we konden hier niet reserveren dus we gaan al om 5 uur eten. De lunch was miniem en na onze beklimming heeft iedereen honger. Binnen het uur is het cafe, dat verbonden is aan een hostel volzet en staatbuiten een wachtrij, dus vroeg komen is de boodschap. Dit café heeft een rating van 4.5 op google dus het kn niet slecht. Ik ga voor een Elk (eland) burger, en ja ze eten die schattige beesten op. Het smaakt veel beter dan een runds burger, sappiger en met meer smaak. Ook proberen we poutine, een nationaal gerecht van Canada, zoals onze friet met stoverij. Poutine bestaat uit frietjes overgoten met een soort stoverijsaus, zonder vlees, en kaas. We nemen een kleine portie om te delen.

Na het eten proberen we nog eens naar Lake Morraine te rijden maar nee hoor, nog steeds afgesloten. Dan maar wat boodschappen doen in de enige supermarkt die ze hier rijk zijn. En dan terug naar Lake Morraine en ja hoor we mogen de weg op, 4-5 pogingen later rijden we eindelijk de berg op waar Lake Morraine zich bevindt, 11 km van de hoofdweg. We zijn nu echt wel nieuwsgierig waar iedereen zo enthousiast over is. Het is ongeveer  uur als we aan Lake Morraine komen en inderdaad, de parking is heel klein. Aan de ene kant begrijpen we wel dat ze hier geen grotere parking zetten, zo raakt het hier niet overbevolkt. Onze eerste indruk is: mooi meer, maar zo heb je er honderden in deze omgeving, er is een wandelpad rond een deel van het meer, het is omringd door de bergen. Lake Louise is toch mooier, enfin dat dachten wij. Op foto’s hadden we gezien dat de meeste mensen zich begeven naar een heuvel dat uitkijkt over het meer. We zien vele mensen de trappen die uitgehouwen zijn in de rotsen richting de top gaan. Alsof we nog niet genoeg geklommen hebben, volgen wij de rest. Er is ook een bruidskoppel die hier is voor een fotoshoot. Het zal dus wel de moeite zijn. En dan komen we boven en begrijpen waarom iedereen hier heen wil. Het uitzicht is spectaculair, beneden had het water een gewone kleur, van boven ziet het er helder blauw, turkoois uit. De zon is aan het onder gaan en dat geeft een mooie schijn op het water. Er komen hier heel wat fotografen om de zonsondergang vast te leggen, we zien ze hun tripods op stellen voor het ideale licht. Het is druk maar niet zo dat het storend is. Er is een uitkijkplatform maar je kan ook naar de omringende rotsen waar minder volk rond loopt. We nemen dan ook minsten 100 foto’s, echt niet overdreven, drie iPhones en een fototoestel, wat denk je. Poses met ons vieren, met twee, met drie, alleen. De ene nog mooier dan de andere. Zonsopgang moet hier ook fantastisch zijn, maar om 3u30 opstaan om hier te komen dat is er een beetje over. We hebben prachtige foto’s en zullen wel ergens anders een zonsondergang op de plaat vastleggen. We blijven hier toch een uurtje maar dan is het tijd om te vertrekken. Als we buitenrijden is de weg weer afgesloten. Hadden wij even geluk 😉 Onze lodge ligt hier vlakbij, dus we moeten niet te ver rijden. We zijn heel moe en iedereen gaat vroeg naar bed. Morgen opnieuw op de baan, 220 km deze keer. Ik heb geleerd van onze Amerika reis en we verblijven in de meeste plaatsen minstens twee nachten. Dat geeft ons voldoende tijd om iets meer te zien en te doen. Vooral de trails nemen hier toch minstens 3-4 uur in beslag, niet omdat ze lang en hoog zijn maar je stopt zoveel om het uitzicht te bezichtigen dat het 2 keer zo lang duurt. We zijn wel handig in het inpakken, de grote valiezen komen enkel om de paar dagen uit de koffer en we voorzien kleding voor minstens 3 dagen in de trolleys.

Ten slotte nog dit, internet is hier niet zo snel, zeker in de kleiner plaatsen. Je komt hier ten slotte om uit te rusten en van de natuur te genieten. Dus de blog en foto’s komen met vertraging. Ook zijn we de hele dag op stap en heb ik enkel ’s avonds tijd om ons verhaal vast te leggen. Als we een langere afstand rijden is het uitzicht zo mooi dat ik ervan wil genieten ipv te schrijven. Gelukkig ligt alles nog goed in mijn geheugen vast. Slaapwel 😉