Dag 11 - new Orleans

23 oktober 2017 - New Orleans, Louisiana, Verenigde Staten

Vandaag is onze laatste dag in New Orleans. We hebben ook voor deze morgen een tour geboekt, deze keer in het hart van het French Quarter.  Het weer is iets frisser maar er is een helder blauwe lucht en geen regen voor vandaag. Eigenlijk hebben we de hele tijd heel mooi weer gehad. We zijn zelfs een beetje verbrand vandaag in de zon.
We zijn al op ons eentje door onze wijk gewandeld maar het is toch anders met een gids, zo leer je toch iets bij van de gebouwen die je ziet. We ontbijten in een cafeetje en opnieuw staan er eitjes op het menu. Veel variatie op het ontbijt is er niet en na een tijdje hebben we echt wel genoeg eitjes gegeten. Na het ontbijt hebben we nog wat tijd voor onze tour begint en we gaan naar Cafe du Monde, heel gekend om hun beignets met poedersuiker. Gisteren passeerden we hier en er was een lange rij wachtenden. Ook deze morgen staat toch al een lange rij maar gelukkig wij willen niet zitten dus krijgen onmiddellijk een zakje met drie beignets, simpel vertaald oliebollen maar dan in een vierkant. We gaan naar het park waar we met de gids hebben afgesproken en eten de beignets op een bankje. Ik begrijp echt niet waarom die beignets zo beroemd zijn, onze oliebollen smaken veel beter. Iemand geinteresseerd om een oliebollenkraam te beginnen ? Maar goed dit was een van de toeristische attracties, box checked.
Er zijn heel wat zwervers en daklozen in de stad. De meesten hebben ook een hond. We zien een zwerver met een vuile en versleten buggy die een hond aan een leiband heeft. De hond wil natuurlijk aan alles snuffelen en trekt dan ook af en toe aan zijn leiband. Het baasje begint te mopperen en zegt tegen zijnhond: "I told you I don't like it when you pull me like that". De hond, zich van geen kwaad bewust begrijpt er natuurlijk iets van en blijft trekken om aan een vuilbak of iets anders te ruiken. Het baasje wordt nu boos en pakt de hond op en zet hem in de buggy. Het is enorm grappig zoals de zwerver, die niet heel groot is, een gesprek voert met de hond die eigenlijk wel redelijk groot is. De hond laat zich doen en het mannetje stapt al mopperend verder. Je ziet in deze stad echt vanalles ...
Onze gids, Kyle, is een jongeman met een hoedje op en zoals altijd vraagt hij iedereen waar ze vandaan komen. We zijn nog geen Belgen tegengekomen maar wel veel Australiers en Nieuw Zeelanders. 
Kyle begint op het Andrew Jackson plein en vertelt over de gebouwen die we rond ons zien, eigenlijk zijn er 3 grote gebouwen, de kathedraal en twee identieke gebouwen aan beide zijden van het park. Om een lang verhaal (20 minuten) kort te maken de twee gebouwen waren van een rijke Franse dame die bevriend was met president Jackson. Deze dame haalde de gemeente over om een park aan te leggen, die zij bekostigde en het te noemen naar haar goede vriend Andrew Jackson. Jackson was heel belangrijk tijdens de oorlog van 1812 met de Britten die de Amerikanen ook wonnen. Er staat een standbeeld van hem in het midden van het park.
We krijgen ook het verhaal van de kathedraal te horen. De St Louis kathedraal is genoemd naar Louis IX die hielig verklaard werd na zijn dood. Het is een heel mooie kathedraal en een symbool voor New Orleans.
New Orleans is in de 19de eeuw met een tussenpoze van 6 jaar tweemaal bijna volledig afgebrand. Na de tweede brand werd besloten om de huizen in bakstenen op te trekken ipv hout.
We trekken door de straten en Kyle vertelt met veel kennis  over de verschillende gebouwen die we tegenkomen.  Op een bepaald moment komen we terug op het verhaal van de slaven. We komen hierop doordat Kyle wil uitlggen hoe Jazz is ontstaan. Hij vertelt ons dat er een aantal wetten werden vastgelegd voor de slaven, genoemd Code Noire. Een van de wetten was dat de slaven op zondag vrij waren. Op hun vrije dag verzamelden de slaven in het Louis Armstrong park waar ze dansten en muziek maakten. Het park lag net buiten de stadsgrens en de slaven kwamen hier elke zondag samen op Congo Square in het park. Net als in hun geboorteland gebruikten ze trommels om muziek te maken. Een andere wet was dat een slaaf zich kon vrijkopen door hun aankoop bedrag (plus interest) aan zijn meester terug te betalen. De slaven konden op zondag geld bijverdienen en uiteindelijk zo vrijkomen. Deze "free people of colour" hadden de mogelijkheid om muziek instrumenten te bespelen maar ze gingen niet meqer naar Congo Square want zij waren geen slaven meer. Na de burgeroorlog werd de slavernij afgeschaft maar kregen alle zwarten niet dezelfde behandeling als de blanken, "segregation" was geboren. De reeds vrije zwarten en de bevrijde slaven combineerden hun muziek en zo is Jazz ontstaan. Ik heb hier een heel korte versie gegeven want Kyle heeft veel meer detail gegeven maar ik schrijf hier geen boek, als je meer wil weten is het internet een goede of een bezoek aan deze muzikale stad.
We eindigen onze tour aan ons hotel dat blijkbaar een van de belangrijke lokaties was in de stad. Hier werden o.a. bals gehouden waar rijke blanke mannen mooie gekleurde dames (mulatten) komden ontmoeten en een relatie mee beginnen. Een huwelijk tussen blanken en gekleurden was verboden maar ze konden een soort contract afsluiten waardoor deze jonge dames ietwat beacherming genoten. Wat een tijden waren dat toch !
Na de tour keren we terug naar ons hotel en besluiten wat van het mooie zwembad te genieten. In de zon is het heel warm en het zwembad is ook verwarmd. We rusten wat uit voor we vertrekken voor de volgende attractie: een tochtje met een stoomschip op de Mississippi. De tocht duurt 2 uren en er zit ook lunch in ons ticket begrepen. Veel moet je daarbij niet voorstellen, het eten is lekker maar dat is het ook. Wat wel leuk is is dat er een Jazzbandje speelt tijdens de vaart. We nemen wat foto's, genieten van de muziek en luisteren naar het verhaal van het schip dat verteld wordt tussendoor. Na twee uur komen we terug bij het vertrekpunt.
Er staat nog 1 ding op ons toeristen lijstje: een ritje met een street car. Dit zijn een soort trams die doorheen de stad rijden. Er zijn verschillende routes die je kan volgen. Een dagpas kost 3 $ en daar kan je zoveel ritjes mee doen als je wilt. Jammer genoeg is het al laat in de middag en we doen een ritje naar het city park waar we wat rondlopen en genieten van de ganzen, eenden en zwanen die er zwemmen in de vijver van het park.
Op de terugweg kopen we een halve pizza, veel honger hebben we niet maar willen tocsh een kleinigheidje eten. De pizza kopen we bij een Syrier die in de muziekstad van Amerika italiaanse pizza's maakt. We eten de pizza op ons kamer. Het is hier niet ongewoon dat gasten eten menemen naar hun kamer en dus passen wij ons ook aan. Welcome to America, the land of the free !
Het is al donker als we terug in het hotel zijn. We laten onze spullen op de kamer en gaan naar de bar van het hotel waar opnieuw een jazzband met zanger optreedt. De band van deze avond is veel beter. De zanger zingt en danst tegelijk, tapdansen. We kijken onze ogen uit, zo goed is de muziek, de jazz songs en het dansen. Ik geniet van een mimosa en Ayhan van een glaasje water.
Ik had gelezen van een heel goede piano bar, Pat O'Brien, die zich om de hoek van ons hotel bevindt. Daarnet stond er een lange rij om er binnen te gaan. We willen onze laatste avond nog wat de ambiance en de muziek genieten dus proberen we het nog eens bij de piano bar en we hebben geluk, er staat geen rij meer. We vinden een tafeltje met goed zicht op de twee piano's. Deze keer een margarita voor mij en een (twee keer raden) cola voor Ayhan. De muziek is heel goed, de pianisten spelen en zingen om beurten verzoeknummers die je aanvraagt via een serviet waar je een nummer opschrijft, je naam en natuulijk wat geld. Je kan je voorstellen dat er hier heel veel ambiance is. Wat me ook opvalt is dat het publiek (ook in andere bars) niet allemaal jonge mensen zijn, je zie ook mensen van in de 60-70. Maar er staat geen leeftijd op zich amuseren, dus  waarom niet he. 
Als onze drankjes op zijn gaan we terug naar het hotel. Omwille van de veiligheid houdt politie een oogje in het zeil. We zien in een zijstraa twee state troopers die tegen hun wagen leunen en heel serieus rond kijken. Natuurlijk moeten we hier een foto van hebben. Ik vraag vriendelijk of het mag en ze hebben geen bezwaar.
Een paar jaar geleden was hier in Bourbon Street een schietpartij waar 9 mensen gedood werden, ik was een beetje bezorgd toen ik dat hoorde maar ik moet eerlijk zeggen dat we ons hier nooit onveilig gevoeld hebben. We zijn natuurlijk altijd in de buurt gebleven van groepen mensen. 
Op onze kamer gekomen vallen we als een blok in slaap. Morgen inpakken en vertrekken.
 

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

Foto’s